Lütfen bekleyin.. Lütfen bekleyin..
“Ağzı olan konuşuyor” diyorlar ya. Herkes her konuda konuşuyor. Herkes birilerinden şikâyetçi, hiç kimse mevcut durumdan memnun değil… Peki, hiç kimse kendi nefsine dönüp bir özeleştiri yapıyor mu?
Hepimiz en kolayı olanı seçiyoruz, eleştirmek. Bazıları 5. Vitese takmış son sürat gidiyor; Hesap ve Ahiret inancı olmayan kimileri de ellerinde boya fırçası, her önüne çıkanın yüzüne kara boya çalıyor. Oysa erdemli ve daha faydalı olan ise kendimizi kontrol ve olan yanlışlarımızı düzeltmektir. “Akıllı insan, hesaba çekilmeden önce kendi nefsini hesaba çekendir” diyor büyüklerimiz. Bugün için kendi nefsimizi kontrol etmeye, aynayı kendimize tutmaya var mısınız?
Hiç kimseye değil, hesabımızı kendimize verelim ve o sebeple de hiç kimse kendini kandırmaya çalışmasın.
Öncelikle herkesten beklediğimiz ‘dürüstlüğe’ biz ne kadar bağlıyız.
İnancımızda dürüst müyüz? Ticaretimizde dürüst müyüz? Kendimize, eşimize, işimize, insanlara ve hatta muhaliflerimize karşı dürüst müyüz?
Hep başkalarını eleştiririz de acaba bizim için belirleyici olan esas ölçü nedir? Doğru ve Hak bildiğimiz Allah’ın rızasına göre mi hareket ediyoruz. Çıkarlarımıza göre mi davranıyoruz? Yoksa parti ve ideolojilerimizi mi esas alıyoruz?
İşimize gelince ‘Adalet’ istiyoruz. Peki biz adil davranıyor muyuz? Söz ve eylemlerimizde adil miyiz? Karşıt ve muhaliflerimizin hak ve hukukuna saygı gösteriyor muyuz?
‘Hiç kimse hatasız değildir’ diyoruz; peki hiç kendi hatalarımızı görüyor, kabul ediyor ve düzeltiyor muyuz? Yoksa başkalarının hatalarıyla uğraşmaktan kendimize dönme fırsatımız mı olmuyor. Belki de “başkalarının hataları yanında benim-bizim hatalarımızın sözü edilmez” bahanesi altına saklanıyoruz.
Mesela bize karşı yapılan yanlışlardan dolayı ‘özür’ istiyoruz; peki biz yanlış söz ve eylemlerimizden dolayı hiç kimseden özür diledik mi?
Mesela karşıt olduğumuz muhaliflerimizin iyi ve doğru yanlarını görüyor ve hakkını verebiliyor muyuz? Yoksa başkalarının hiçbir iyi ve doğru yanlarını göremeyecek kadar sağır ve kör müyüz?
Muhaliflerimizi suçladığımız karakterlerden biz ne kadar beriyiz veya onlardan istediğimiz hasletlerin ne kadarı bizde var? Yoksa onlarda olan suç, biz yapınca doğru mu oluyor? Bizim doğrularımızı! Onlar yapınca yanlış mı oluyor?
Özgürlük adına başkalarının özgürlüğüne saldırmak gibi; Mesela sırf farklı oldukları için “ Kahrolsun faşizm- faşistler” sloganlarıyla, stant açan farklı görüştekilere faşist bir zihniyetle saldırmak gibi…
Başkalarının partizanlık ve tarafgirlik yapmalarına haklı olarak karşı çıkıyoruz, peki aynı tepkiyi kendi yandaşlarımızın da yanlışlarına karşı koyabiliyor muyuz?
Kendi canımız yanınca feryat ederek, başkalarının da insani olarak acımızı paylaşmalarını istiyoruz; peki biz başkalarının acısını paylaşıyor muyuz?
Başkalarının bize önyargılarla bakmamasını, bizi dinlemesini istiyoruz; peki biz önyargılarımızı terk etmiş olarak başkalarını kendi ağızlarından dinleme basiretini gösterebiliyor muyuz?
Barış- Özgürlük ve Demokrasi diyoruz. Peki, bunların gerçek mahiyetine ve aslına ne kadar sadık kalıyoruz. Muhaliflerimizin de bu haklarına saygı duyuyor muyuz? Yoksa onlar bu değerleri hak etmiyor! Onları yemek için mazeretler mi uyduruyoruz?
Farklı ve azınlık olan inançlara ve inançsızlığa! Saygı istiyoruz; peki bu halkın büyük çoğunluğunun inandığı İslam dinine ve kutsallarına gereken saygıyı gösteriyor muyuz?
İnsanları özgürlüğe davet ediyoruz. Peki, biz ne kadar özgürüz? Bilgilerimiz ve yargılarımız tek taraflı mı? Fraklı kaynakları inceliyor, araştırıyor muyuz? Yoksa bağlandığımız parti ve ideolojinin dışına çıkmıyor- çıkamıyor muyuz? Farklı ses ve insanları dinlemeyince, tuttuğun yol ve ideolojinin doğru olduğunu nereden bileceksin? Akıl, düşünce ve alternatif üretir; bütün insanların aynı düşünmesi ve aynı şeyleri sevmesi mümkün değil. Peki, bağlandığı parti ve ideolojilerinin hilafına söz sarf edemeyenler nasıl özgür olabilirler?
Kendimizi düzeltmeden hiçbir şeyi düzeltemeyiz. Ancak kendimizi düzelttiğimiz zaman kendimize da topluma da faydalı olabiliriz…
